Излегуваш од граница на Македонија и одма се соочуваш со трагиката на своето слепило при очи.

Хрватска, од границата со Србија до Пула. Повеќе од десет часови пат. Држам очи опулени, како дете пред продавница за чоколади и се прашувам:

-зошто во мојата држава не се селата „да ти е милина да ги гледаш“ како овде,

-зошто во мојата држава нема патокази на патиштата на секои 500 метри како овде,

-зошто во мојата држава нема патишта, овде во сите 10 часа пат, цел пат е како на филм,

-зошто во мојата држава нема ветробрани, снегобрани, или кај нас нема снег и ветер,

-зошто во мојата држава нема вистински мостови, како овде помеѓу Риека и Пула (во градба) и 

-зошто во мојата држава нема чисти гуми на тракторите, како овде?

И прдолжувам да се прашувам зошто на потегот помеѓу границата и Пула не видов на ниедно место ѓубре, ѓубришта и ѓубралници? 

А зошто од Битола со Скопје покрај патот нема место каде нема исфрлено ѓубре, нема ни еден контејнер, ниеден, ама баш ниеден? Ете затоа се чуствувам слепа при очи. И, кога ке заседнеш дома, ќе мислиш дека така треба.

Ова е сонот на слепиот човек.

Пишува Светлана Петковска, НВО активист

(Ставовите изнесени во колумните не се ставови на редакцијата на Апла.мк. Затоа Апла.мк не сноси одоговорност за содржината на истите)