Овие надимаци ги добил поради неговиот толерантен и достоинствен однос кон христијаните, а ги казнувал беговите, мудурите и кајмакамите кои се огршиле. За значењето на овој паша за Битола и напредокот што го поттикнал во меѓучовечките односи и во градителството, пишува битолскиот хроничар Александар Стерјовски во неговата најнова книга „Калеидоскоп“.

Валијата во Битола дошол во 1895 година кога пред голема маса љубопитни граѓани, дипломатски кор, офицери и други службеници слично на современите политичари јавно ја презентирал својата програма, што во тоа време било реткост.

Пред присутните рекол: „чиновништвото и беговите треба да живеат во хармонија и во љубов со народот, а не да сочинуваат касти и да се во непријателство“. На рајата ѝ порачал: „Секој кој има потреба нека дојде кај мене во секое време на денот, дури и на полноќ, моите порти секому ќе му бидат отворени. Селанинот нека не ги собува опинците кога ќе се претстави пред мене , јас ќе го сослушам“.

Дури и рускиот конзул Александар Ростковски раскажувал дека Керим паша веднаш ги сменил и ги предавал на суд сите мудури, кајмаками за кои ќе се покажело дека се виновни, заповедал да бидат затворани и муслимани кои вршеле притисок врз христијаните. Поради ова, си создал непријатели кои го нарекле „Ѓаур паша“. Стерјовски пишува дека интригите и нападите станале толку бројни   и исфрабрикувани што по разни канали пристигнувале до султанот. Неможејќи тоа да го издржи, Керим паша под изговор дека има нарушено здрвје, ја напуштил Битола и заминал за Константинопол.

Стерјовски пишува дека останал запаметен како еден од најнапредните и најправедните валии. Презел големи градежни зафати за поздрава и поубава Битола. Поставувал канализација, го уредил коритото на реката Драгор, ги калдармисувал улиците, преку ноќ ги на местото на муслиманските гробишта во центраот на Битола подигнал модерни објекти, меѓу кои и оној каде подоцна ќе биде сместен Народниот театар. Почнал да го гради и Офицерскиот дом, архитекстонскиот бисер на Широк Сокак, палата за свечени приеми, забави и одмор, а објектот бил дограден подоцна по Првата светска војна.

„Иако денес неговото име стои на една помала битолска улица , споменот за него е многу позитивен и тој е еден од ретките османлиски службеници за кои се говори со суперлативи „, запишал хроничарот Стерјовски.

Ж. З.