Таа прво беше мало црквиче, но со многу голем култ кај народот. Потоа беше проширено и доградено, па снабдено со вода и струја. Во изминатите години околината многупати страдаше од пожари, но на пламените јазици како да им се спротивставуваше некоја сила, па за среќа никогаш не успеаја да го дофатат храмот.

Иако за да се стигне до црквичката потребно е да се искачат десетици скали, тој е еден од најпосетените храмови во битолската околина. За време на неговата слава црквата ја посетуваат дури и по пет илјади битолчани.

-Црквичката е изградена точно до големиот бел камен каде биле убиени 40-те маченици. Каменот и денес е неделив дел од црквата. Прилепен е од надвор на еден од ѕидовите, па тука верниците палат свеќи. Од другата страна на ѕидот, внатре во црквата, направено е посебно место со икони и кандила, а тече и лековита вода- вели Васа Станковска, битолчанка која го чува клучот од црквата.

Познато местото на погибелот, но не се најдени телата

Повеста за страдањето на битолските маченици датира во втората половина на 14 век кога османлиските војски трганле да завладеат со Балканскиот Полуостров. Откако без борби го освоиле Прилеп, ја опколиле и Битола. Но, тука се судриле со отпор од страна на населението кое било многу религиозно на што укажуваат и податоците дека во Битола во тоа време имало седумдесет цркви и манастири, па градот бил нарекуван и Манастир.

Се верува дека во тоа време, проповедниците на верата, претежно млади монаси, триесет и девет на број се повлекле во манастиот „Свети Георгиј Победоносец“. Од таму го храбреле народот да се бори за својата вера. Останале раскажувања дека по пат на предавство, Османлиите успеале да дознаат каде се криеле монасите, па ги заробиле. Се обиделе со ветување на богатство да ја скршат нивната вера и отпор, потоа и ги измачувале, но сѐ било попусто. Нив дури им се придружил и Турчин трогант од нивната духовна длабочина. По ова, Османлиите сите четириесетимина и ги изнеле на битолскиот Баир и ги убиле. Нивните тела потоа биле однесени на Баба Планина, каде им се изгубила трагата.

Местото каде биле убиени до денес се нарекува Кркардаш, турски збор кој значи дека таму биле убиени браќа.

Од канонизација на мачениците

Слично како што верниците фрлаа цвеќе пред нозете на Исус Христос кога тој влезе во Ерусалим, така битолчани со цвеќиња и зелени гранчиња ги послаа градските улици низ кои пред седум години минуваше литијата со иконата на новоканонизираните светители, 40-те битолски маченици. Широк Сокак и битолскиот соборен храм „Свети Димитриј“ беа претесни да ги соберат верниците кои присуствуваа на прогласувањето на битолските маченици за светци. Со два и пол часовната божествена литургија чиноначелствуваше архиепископот орхидски и македонски г.г. Стефан која мачениците ги нарече македонски духовни херои.