И така свадбената поворка тргнуваше од куќа во куќа пеејки ја пригодната песна Тајане-Бојане:

Тајане, Бојане, имам брат Свети Јоване,

ункеши, ункеши, ункеши по маглата.

По магла, по магла, по магла ситна роса,

по роса, по роса, по роса мома боса.

Играле момите крај манастирот,

калуѓер гледа од пенџериња,

фрли си шапка на герамиди,

од герамиди на трендафили.

Домаќините кои ќе им ја отвореа вратата на дечињата им дава прехрамбени продукти од кои најчесто можеше да се замесе зелник. Тоа беа јаца, брашно, масло, а и пари за да купат зелје за суканицата. Откако ќе помнеа неколку часа низ околните маaла збирајќи храна, на крај избираа повозрасна жена домаќинка од нивната улица која ќе им направеше зелник. Него сите заедно го јадеа.

Ваквиот начин на одбележување иако немаше некоја верска порака, а се верува дека е поврзан и со словенската митологија, сепак имаше длабоко социолошко значење. Децата сами се организираа да направат такакажано маалска свадба, да се подготват, да ги прифатат своите улоги дека некој ќе биде зет, а друг сват, да обезбедат храна притоа дарувајќи песна и што е најважно да се дружат, да го поделат оброкот. Сите битолчани кои учествувале во овие адети денес со насмевка на лицата се сеќаваат на тие денови. За жал, празнувањето на Тајане-Бојане денес го има се помалку. Мал е бројот на маала каде адетот се одржува, а  се помал е и бројот на „свадбари“.